ထန္းသမားဘ၀

</p> </div> </form> ရင္းေထာင္ရင္းဆြဲ၊ ေဆာင္ျမဲအိုးလြယ္ကာ၊ ဓါးႏွီးထက္စြာ၊ ခါးမွာခ်ပ္လ်က္၊ ထန္းပြင့္ထန္းခိုင္၊ ရႊန္းၿမိဳင္ၿမိဳင္၊ ကလိုင္သာလြယ္လုိ႔ တက္သည္ႏွင့္ေလး။ ထန္းပင္ထန္းလက္၊ ထန္းရြက္ကယ္ေဝေဝ၊ စင္ေအာင္ခုတ္ထစ္၊ ႏုမ်စ္ကယ္ ထန္းဦးေရ၊ မယားငယ္ေဆြ၊ ထန္းေရသိမ္းဆည္း၊ သားေျမးဟစ္ေၾကာ္၊ ေခြးဝက္ကယ္ေခၚ၊ ထန္းေရွာ္သာ ယုန္ပိုက္စည္းငယ္ႏွင့္ေလး။ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာရဲ့ ထန္းတက္သမား ကဗ်ာ ကို ဖတ္ၿပီးေတ႔ာ ၉တန္း ၁၀ တန္း ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ေတြ အိမ္မသိေအာင္ထန္းတက္ခိုးသင္ခဲ႔တာေလးကို သတိရေနတယ္ ။ ထန္းတက္ခိုးသင္ရတယ္ဆိုတာ က ေတာ႔ အိမ္က အေမက ထန္းတက္တာ လံုးဝခြင္႔မျပဳဘူး ။ မိဘကိုလုပ္ေကၽြးခ်င္ရင္ တျခားအလုပ္အကိုင္ နဲ႔ လုပ္ေကၽြး ထန္းတက္ နဲ႔ အညာႀကိမ္ခုတ္ ေတာ႔ လံုးဝ လုပ္မေကၽြးရဘူးဆိုၿပီးအျပတ္ေျပာထားတယ္ဗ် ။ ထန္းသမားက်ေတာ႔ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းက ရွားလို႔ တဲ႔ ၊ သတိတခ်က္လြတ္လိုက္တာနဲ႔ ထန္းပင္ေပၚက က်ၿပီး အသက္ေပး ..ဘဝေပးလိုက္ရတဲ႔ လူေတြ က လည္း ရြာေတြဖက္မွ လက္ညွိဳးထိုးျပစရာ အျပည့္ပဲမလား ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နယ္ကလူေတြ က ဟိုးစစ္ကိုင္းတိုင္းအထက္ပိုင္း တႏိုင္းချမစ္ဝွမ္းဘက္ မွာ ႀကိမ္ခုတ္ ၊ ဝါးခုတ္ အငွားလိုက္ၾကတဲ႔သူေတြရွိတယ္ ။ ျပန္လာတဲ႔ ခါ လုပ္အားခရလာတဲ႔ ပုိက္ဆံေလးေတြ ကို မိသားစုကေတာ႔ စားရပါရဲ့ ႀကိမ္ခုတ္သစ္ခုတ္ရာ ပါလာတဲ႔ငွက္ဖ်ားက ကိုယ္႔ နယ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ဖ်ားလိုက္တာ ေနာက္ ႏွစ္ အဲဒီကို ျပန္မသြားမခ်င္းပဲ ။ အဲဒါေတြ အေမက ၾကည့္ၿပီးေတာ႔ အဲဒီအလုပ္ ၂ ခုလုပ္ၿပီး သူ႔ကိုမေကၽြးနဲ႔ အဲဒီထမင္းသူမစားဘူးဆိုၿပီးေျပာထားတယ္ဗ် ။ ကၽြန္ေတာ္ ကလည္း " ဘမ်ိဳးဘိုးတူ ၊ ဂ်ိဳးေလးကားယား " .. ဆိုသလိုပဲ ။ ျမန္မာပီပီ ေတာ္လွန္ခ်င္တဲ႔ ဗီဇေလးကရွိတယ္ ။ မလုပ္ပါနဲ႔ လို႔ တားရင္ အရမ္းလုပ္ခ်င္တာ ။ အဲဒီေတာ႔ အိမ္က ေန လယ္ခင္းၾကည့္လိုလို ၊ ယာခင္းပဲသြားသလိုလို ထြက္ၿပီး ေတာထဲေရာက္ရင္ အကိုဝမ္းကြဲေတြ ဆီကေန ထန္းတက္သင္တယ္ ။ ထန္းတက္ နည္း က ၃ မ်ိဳးရွိတယ္ဗ် ။ ရင္းေထာင္ (ေအာက္ကေထာင္တက္ရတဲ႔ ေလွကားရွည္ႀကီး) ကုိေထာင္ၿပီးတက္တာရွိတယ္ ။ ေလွခါး မပါပဲ ထန္းပင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျမဲ ျမဲ ကိုင္ .. ေျခဖဝါးအခ်ိဳင္႕ေလး နဲ႔ ထန္းပင္ကိုကန္ၿပီး ေတာ႔လမ္းေလွ်ာက္ သလို တက္တဲ႔ " ေျခေလွ်ာက္" ဆိုတာတစ္မ်ိဳးရွိတယ္ ။ ေနာက္တခါ ထန္းပင္ကို လက္နဲ႔ ဖက္ ၊ ေပါင္ကလည္းခြထား ၿပီး ေျခေထာက္နဲ႔ အေပၚ ကို ပင္႔ၿပီး တက္တဲ႔ " ေပါင္ညံထိုး" တက္တာတစ္မ်ိဳးရွိတယ္ ။ ေျခေလွ်ာက္တက္တာ က ပိုခက္တယ္ ၊ ထန္းတက္ ကၽြမ္းတဲ႔ သူေတြ ပဲ တက္တတ္ၾကတယ္ ။ ထန္းတက္စသင္ရင္ ခပ္ကိုင္းကိုင္း ထန္းပင္ေလးမွာ ေလွကားအလြတ္ တက္နည္းေတြကေန စသင္တယ္ ။ ၿပီးမွ ရင္းေထာင္ အတိုေလးေတြ မတာ ၊ ထန္းပင္လံုး ကို ကပ္တာ သင္ရတယ္ ။ စသင္သင္ခ်င္းဆိုရင္ ရင္းေထာင္ မၿပီးေလွ်ာက္တာေတာင္ မနည္းေလွ်ာက္ရတယ္ ။ ဟန္ခ်က္မညီရင္ မလို႔မရဘူး ။ ေလွကားတစ္ထစ္ ခ်င္းစီ မွာ တစ္ေတာင္ခြဲရွိတယ္ ။ ရင္းေထာင္ အႀကီးေတြက အဲလိုအထစ္ေပါင္း ၂၀ နဲ႔ ၃၀ ၾကားရွိတတ္တယ္ ။ တခ်ိဳ႔ ထန္းပင္ေတြ က ရင္းေထာင္နဲ႔ မမွီဘူး ။ အဲဒါဆိုေတာ႔ အေပၚ ကေန ေလွခါးအတိုေလးေတြကို ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး တြဲေလာင္းခ်ရတယ္ ။ ၿပီးမွ ထန္းလံုးနဲ႔ေလွကားကို ကပ္ခ်ည္ထားတယ္ ။ အဲဒီေလွခါးေလးေတြကိုေတာ႔ " ရင္းဆြဲ " လို႔ေခၚတယ္ ။ ရင္းေထာင္နဲ႔ ရင္းဆြဲၾကား မမွီေသးပဲ လြတ္ေနရင္ေတ႔ာ ေပါင္ညံထိုးတက္တာတို႔ ၊ ေျခေလွ်ာက္တက္တာတို႔ သံုးၿပီးတက္ရတယ္ ။ အေပၚ ကေျပာတဲ႔ ထန္းပင္တက္နည္းေတြ တတ္ရံု နဲ႔ ထန္းပညာ မတက္ေသးဘူးဗ် ။ ထန္းရည္မ်ားမ်ား ယိုေအာင္(ထြက္ေအာင္) ၊ ထန္းရည္ယိုတဲ႔ ထန္းစ ေတြ ၾကာၾကာခံေအာင္ ၊ထန္းညက္ ( ထန္းလွ်က္ ) မ်ားမ်ားရေအာင္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းတာေတြ လုပ္တတ္ရေသးတယ္ ။ ထန္းေတြ က ေဆာင္းကုန္ ေႏြးကူးေလာက္ကေနၿပီးေတာ႔ မုိးေႏွာင္းေလာက္ထိ တက္လို႔ရတယ္ ။ ခုလို ေဆာင္းကုန္ခါ နီး တပို႔တြဲ လဆုပ္ေလာက္ ဆိုရင္ ထန္းအဖို ေတြ ကစၿပီး ေက်းၿမီးေလးေတြ ထြက္တယ္ ။ ထန္းအဖုိဆိုတာ က ထန္းသီးမသီးဘူး ၊ ထန္းႏို႔ အေခ်ာင္းေတြပဲထြက္တယ္ ။ ေက်းၿမီး ဆိုတာ က ထန္းသမားအေခၚ ေပါ႔ ။ ထန္းခိုင္ေတြက ထက္လက္ေတြၾကားကေနစထြက္လာတဲ႔ခ်ိန္ ဆိုရင္ အဖ်ားေလးေတြ က ေက်းေတြရဲ့ အၿမီးလို ႏွစ္ခြ ေလးေတြ.. အဲဒါေၾကာင္႔ေက်းၿမီးလို႔ေခၚတာ ။ ထန္းတစ္ႏွစ္ မွာ ေလးရာသီရွိတယ္ ..." ထန္းဖိုဦး ၊ ညွပ္သားေရာင္ ၊ သီးႏု နဲ႔ သီးယဥ္ " လို႔ ေခၚတယ္ ။ " ထန္းဖိုဦး" ဆိုတာ က ထန္းဖိုပင္ေတြ ထန္းခိုင္ စထြက္ ထြက္ခ်င္း အခ်ိန္ေပါ႔ ။ ေက်းၿမီးေလးကေန တျဖည္းျဖည္းႀကီး လာတဲ႔ခါ တစ္ေတာင္ ေလာက္ရွိလာတယ္ ။ အဲဒီခ်ိန္က်ရင္ " တခၽြန္းဓား ၊ ထန္းလွီးဓား " ဆိုတဲ႔ ထန္းကိုင္ဓား ၂ မ်ိဳးကို ဓားအိမ္ထဲထည့္ ၊ ကလိုင္ ကို လြယ္ၿပီး ထန္းပင္ေပၚစတက္ရတယ္ ။ တခၽြန္းဓားဆိုတာက ဓားအေလး ၊ ထန္းရြက္ေတြဘာေတြ ခုတ္ခ်တဲ႔အခါ ၊ ထန္းလက္ေတြ ရဲ့ အနားစပ္ ေတြမွာရွိတဲ႔ ရွတတ္တဲ႔ ထန္းေဇာင္းေတြ ရွင္းပစ္တဲ႔အခါ သံုးတယ္ ။ ထန္းလွီးဓား ကေတာ႔ ထန္းခိုင္ ေလးေတြကို ပါးပါးလွီးတဲ႔ေနရာမွာသံုးတဲ႔ ဓားအႏုေပါ႔ ။ " ကလိုင္ " ဆိုတာ ကက်ေတာ႔ ေလးေပးေက်ာ္ေလာက္ရွိတဲ႔ ဝါးအမာ ၂ေခ်ာင္းကို ႀကိဳးနဲ႔ပူးခ်ည္ထားတာ ။ ထန္းပင္ေပၚတက္ ၿပီးရင္ ထန္းရြက္ေတြ ၾကားမွာ အဲဒီကလိုင္နဲ႔ ကလန္႔ ၿပီး ထန္းသမားက အဲဒီေပၚမွာ ထိုင္တယ္ ။ ဒီတိုင္းထိုင္ရင္ ထန္းလက္ေတြက ေခ်ာေနတာ လိမ္႔က်တာတို႔ ၊ ထန္းေဇာင္းရွတာတို႔ျဖစ္တတ္တယ္ ။ အဲဒါေၾကာင္႔ ကလိုင္ေပၚ က်က် နန ထိုင္ၿပီး ထန္းခိုင္ေလးေတြကုိျပင္တယ္ ။ ထန္းဖိုပင္က စထြက္တဲ႔ ထန္းႏိုးေလးေတြက လက္ဝါးေလးေတြလိုပဲ ။ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ေလးေတြ ။ အဲဒါကို ေဘးက အခြံေလးေတြေသခ်ာခြာ ၊ ႏုႏုေလးေတြ ကို မက်ိဳးေအာင္ စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ခြာရတယ္ ။ ၿပီး ရင္ အဲဒီ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြကို ထန္းဖူး (ထန္းရြက္အဖူး ) ေလးေတြကို ႀကိဳးလိုလုပ္ၿပီး စုခ်ည္ရတယ္ ။ အဲလိုေလးခ်ည္ၿပီးမွ ထန္းခိုင္ရဲ့ ထိပ္ေလးေတြ ကို ထန္းလွီးဓားေလးနဲ႔ ပြတ္လွီး ထားခဲ႔ရတယ္ ။ ေနာက္ ရက္က်ရင္ လည္းတခါ ထပ္လွီး ၊ အဲလို ၃ ခါေလာက္လွီး၊ ႏွပ္ထား ၿပီးမွ ထန္းရည္စခံ လို႔ ရတဲ႔ အေျခေနေရာက္တယ္ ။ အဲဒီခ်ိန္ လွီးတာ ပါးလြန္းသြားရင္က်ေတာ႔ ေလသလပ္ၿပီးထန္းရည္သိပ္မယိုဘူး ၊ အၾကမ္းပတမ္းလွီးလုိက္လို႔ ထန္းစအေျခ က နာသြားရင္လည္း ထန္းရညမယိုျပန္ဘူး ။ အခ်ိန္ဆ မွန္မွန္ နဲ႔ လွီးေပးမွရတယ္ ။ အဲလိုလုပ္တာကိုေတာ႔ " ထန္းေႏႊးတယ္ " လို႔ ေခၚၾကတယ္ ။ ထန္းဖိုပင္မွာ ၁၀ ခိုင္ထြက္တယ္ဆိုရင္ ၄ ခိုင္ေလာက္ကို ထန္ဖိုဦးရာသီ မွာလွီးလိုက္တယ္ ။ က်န္တဲ႔ ၆ ခိုင္ကိုေတာ႔ ညွက္သားေရာင္ အတြက္ခ်န္ထားတယ္ ။ ထန္းဖိုဦး ထန္းညက္ (ထန္းလွ်က္) မွာထူးျခားတာ က ကိုက္စားလို႔ မရဘူးဗ် ။ မာေတာက္ (အရမ္းမာ) ေနတယ္ ။ အရည္ေဖ်ာ္ေသာက္ခ်င္ေသာက္ ၊ ပါးစပ္ထဲထည့္ငံုထားရင္ထား အဲလိုပဲစားလို႔ရတယ္ ။ ဒါေပမဲ႔ သူက ေဆးဖက္ဝင္တယ္ ။ ထန္းလွ်က္သံုးရတဲ႔ တိုင္းရင္းေဆးေတြဆိုရင္ ထန္းဖိုဦးထန္းလွ်က္ ကိုပဲသံုးၾကတယ္ ။ ၾကက္သြန္ျဖဴ "ဥတစ္လံုး" ဥ (အမႊားမပါတဲ႔ဥကိုေျပာတာ) ၊ ရွားေစာင္းလက္ပက္တို႔ ၊ အုန္းသီးတို႔ ကုိ ထန္းဖိုဦး ထန္းလွ်က္နဲ႔ က်ိဳၿပီး မိန္းကေလးေတြ က မိန္းမေဆး အျဖစ္စားၾကတယ္ ။ အဲေလာက္အရမ္းမာတဲ႔ ထန္းလွ်က္ကို စဥ္႔အိုးထဲထည့္ေလွာင္ထား ..တစ္ႏွစ္ေလာက္ေနေတာ႔ ထုတ္ၾကည့္ရင္ အျပင္မွာ မဲတူေနေပမဲ႔ အထဲမွာ ေဖြးဥေနတတ္တယ္ ။ လက္ဖိေနာင္႔ နဲ႔ဖိရံုနဲ႔ ကြဲထြက္သြားတယ္ ။ အဲလိုထန္းလွ်က္ကုိေတာ႔ " အိုးေလာင္ " လို႔ေခၚၾကတယ္ ။ ညွပ္သားေရာင္ ရာသီမွာ က်ေတာ႔ ထန္းခုိင္ေတြက ထန္းႏို႔လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ က တျဖည္းျဖည္း ရင္႔ၿပီးေတာ႔ မာလာတယ္ ။ အဲဒီထန္းႏို႔မွာပဲအပြင္႔ေလးေတြ ပြင္႔ၾကတယ္ ။ အဲဒီခ်ိန္က်ေတာ႔ ထန္းသမားေတြက " ညွပ္ " ဆိုတဲ႔ ဟာနဲ႔ ထန္းႏုိ႔ ေလး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစီ ကို ညွပ္ေပးရတယ္ ။ ၿပီးေတာ႔ မွာ အဲဒါေလးေတြ စု ၿပီး စည္းေပးရတယ္ ။ ထန္းလွီးဓားနဲ႔ ပါးပါးေလးေတြ လွီးေပးေတာ႔ အဲဒီထန္းႏို႔ေလးေတြ ကေန ထန္းရည္ယိုတယ္ ။ ထန္းညွက္ေတြ ထဲမွ ညွက္သားေရာင္ ထန္းလွ်က္က အရည္ေသြးအေကာင္းဆံုးပဲ ။ထန္းလွ်က္ ပြဲရံု က ပြဲစားေတြ က ညိဳၿပီး ၾကားေနတဲ႔ ညွက္သားေရာင္ထန္းလွ်က္ကို ပဲ ပိုၿပီးလုိခ်င္ၾကတယ္ ။ ထန္းသမားေတြ ရဲ့ ထန္းလွ်က္ ပိႆာခ်ိန္ အမ်ားဆံုးအခ်ိန္ဟာလည္း အဲဒီခ်ိန္ပဲ ။ ထန္းပင္ေတြမွာ ထန္းမ(ထန္းအစ္မ) ပင္က ထြက္တာပိုၿပီးေနာက္က်တယ္ ။ ထန္းဖိုပင္ေတြ မွာ ထန္းႏို႔ေတြ ရင္႔ ေနမွ ထန္းမ ပင္ကစထြက္တယ္ ။ ထန္းသီး အခိုင္လိုက္ေလးေတြေပါ႔ ။ ထန္းမပင္ကေန ထန္းသီးခိုင္ ၁၀ ခုိင္ထြက္တယ္ဆိုရင္ ၄ ခုိင္ေလာက္ကို သီးႏုရာသီမွာသံုးတယ္ ။ အဲဒီထန္းသီးခုိင္ ေလးေတြမွာ ထန္းသီးလံုးေလးေတြက ပီပီျပင္ျပင္မျဖစ္ေသးဘူး ။ အဖုေလး ၊ အထစ္ေလးေတြပဲရွိေသးတာ ။ အဲဒီ အလံုး ပံုစံ ေလးေတြၾကား ကို " ထန္းထု " ဆိုတဲ႔ ဟာေလးနဲ႔ထုေပးရတယ္ ။ထန္းထု ဆိုတာ က သံ နဲ႔ လုပ္ထားတာ တူလိုမ်ိဳးေလး ပဲ ။ အဲလို ထုေပးၿပီးမွ အဲဒီအခိုင္ေလးေတြ ကို လွီးေပးေတာ႔ အရည္ထြက္တယ္ ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ထန္းရည္ပိုၿပီး ယိုတယ္ ။ ထန္းရည္ခါးလုပ္လို႔ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ဟာ အဲဒီအခ်ိန္ပဲ ။ ေနာက္ ထန္းသီးလံုးေတြ ႀကီးလာခ်ိန္က်ေတာ႔ " သီးယဥ္" ရာသီလို႔ ေခၚတယ္ ။ ထန္းသမားေတြ က ထန္းပင္ေပၚတက္ ...ေျခေထာက္တစ္ဖက္ က ရင္းဆြဲကို ကြပ္ထားၿပီးေတာ႔ ထန္းသီးခိုင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ စံုကိုင္ၿပီး ထန္းပင္အလံုးနဲ႔ တိုက္ရတယ္ ။ အဲလိုတိုက္လို႔ ေၾကြ က်တဲ႔ ထန္းသီး က အရမ္းခ်ိဳတယ္ ၊ ပိုစားလို႔ ေကာင္းတယ္ ။ အဲလို တိုက္ၿပီး မွ ထန္းသီးခိုင္က ကေန ထန္းရည္ ယိုတယ္ ။ ထန္းသီးခိုင္ အားလံုး က လွီးလို႔ မႏိုင္ဘူး ။ အဲဒီေတာ႔ က်န္တဲ႔ ထန္းသီးေတြကို ႏုေနတုန္း က လူေတြ စားတယ္ ။ ၿမိဳ႔နဲ႔ နီးတဲ႔ ေနရာေတြက်ေတာ႔ ၿမိဳ႔ေပၚသြားေရာင္းၾကတယ္ ။ က်န္တာေတြက်ေတာ႔ ရင္႔ၿပီး မွည့္ေအာင္ထားတယ္ ။ အဲဒီ အရင္႔ေတြကို ဓားနဲ႔စဥ္း အဖက္ေတြ ႏြားေကၽြး ၊ အေစ႔ ေတြ က်ေတာ႔ ေျမႀကီးထဲျမွပ္ထားလိုက္တယ္ ။ ေဆာင္းရာသီမွာ အဲဒါေတြ က ထန္းပင္ျမစ္ အျဖစ္စားလုိ႔ရတယ္ ။ ထန္းသမားေတြ က ထန္းပင္တစ္ပင္ကို တစ္ရက္ ၂ ႀကိမ္ တက္ရတယ္ ။ ေနပူလည္း ထန္းပင္လံုးကုိဖက္ ၊ မိုးရြာလည္းထန္းပင္လံုး ကိုဖက္ဆိုေတာ႔ တစ္ရက္မွ နားရတယ္မရွိဘူး ။ ရင္ဘက္ေတြ ၊ ေျခေထာက္ေတြ ၊ လက္ေတြမွာ အသားမာ တက္ေနတယ္ ။ အကိုဝမ္းကြဲထန္းသမားေတြ ဆိုရင္ လက္ဖဝါးေတြ အသားမာတက္ေနလို႔ မနက္ အိပ္ယာထ ခ်ိန္ ဆို မ်က္ႏွာကို မိန္းမ ကသစ္ေပးရတယ္ ။ မိသားစုက်ေတာ႔လည္း နားရတယ္မရွိဘူး ။ မိန္းမက ထန္းလွ်က္ခ်က္ ၊ သားအႀကီး ထန္းႏိုင္ေလာက္တဲ႔ အရြယ္ဆို အိုးေကာက္ ၊ သမီးအႀကီး ရွိရင္ ထမင္းခ်က္ဟင္းခ်က္ ။ နည္းနည္း ၇ ႏွစ္ ၊ ၈ႏွစ္ေလာက္ရွိတဲ႔ ကေလးေတြ က ထန္းဇစ္ (ထန္းပင္ကထြက္တဲ႔ အဖက္) ေကာက္ ၊ အိုးဖုတ္ ။ တစ္မိသားစုလံုး အလုပ္လုပ္ၾကရတယ္ ။ ေက်ာင္းေတြ ဘာေတြ ဘယ္လိုလုပ္ေနႏိုင္ၾကမွာလဲ ။ ထန္းလွ်က္ေစ်းေလးေကာင္းတဲ႔ ႏွစ္ ဆိုရင္ေတာ႔ အေၾကြးေက်ၿပီး အလွုအတန္းေလးလုပ္ႏိုင္ၾကတယ္ ။ ထန္းလွ်က္ေစ်း မေကာင္းတဲ႔ ႏွစ္ဆိုရင္ေတာ႔ ထန္းမေပၚခင္ (ထန္းတက္ရာသီမေရာက္ခင္) က ဝယ္ထားရတဲ႔ ေျမအိုးဖိုး ၊ ထန္းလွ်က္ခ်က္တဲ႔ ထင္းဖိုး ၊ အိုးမွာတက္တဲ႔ ႀကိဳးဖိုး ၊ ေလွခါးလုပ္တဲ႔ ဝါးဖိုး ..အဲဒါေတြ မွာ စိုက္ထားရတဲ႔ အေၾကြးေတာင္မေက်ၾကပါဘူး ။ အြန္လိုင္းမွာ ေက်ာင္း မေန ၾကရတဲ႔ ကေလးေလး ေတြ အေၾကာင္းဓာတ္ပံုေတြ ေတြ႔ရင္ လူေတြကအဲဒီကေလးေလးေတြကို ဝိုင္းသနားၾကတာ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ တူဝမ္းကြဲ ၊ တူမဝမ္းကြဲေလးေတြ မ်က္ႏွာ ကိုပဲ ေျပးေျပးျမင္မိတယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ က သူတုိ႔ကိုသနားရဖို႔ ေနေန သာသာ ..ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ခဏ ျပန္ရင္ ဦးေလးစားဖို႔ ဆိုၿပီး ထန္းလွ်က္ေကာင္းေလးေတြ ၊ ဇီးဆုပ္ ၊ ႏွမ္းဖက္ဆုပ္ေလးေတြ လာေပးတတ္ေသးတယ္ ။ ထန္းလွ်က္ေကာင္းက အဆင္သင္႔ မရွိရင္ ထန္းတဲမွာေမြးထားတဲ႔ တိုက္ၾကက္ေလးေတြ က ဥတဲ႔ ၾကက္ဥ ကို ကၽြန္ေတာ္စားဖို႔ဆိုၿပီးလာေပးတတ္တယ္ ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ဝန္းထမ္းဆိုေတာ႔ လစာကလည္းကိုယ္႔ဖို႔ေတာင္ မေလာက္ ၊အိမ္ ျပန္ရတာကလည္း ဟိုကေန ဒီကူး ၊ ဒီကေန ဟိုအကူးမွာ ဖင္ဂ်က္တပ္လႊတ္သလို ေျပးရတာဆိုေတာ႔ သူတု႔ိအတြက္ သၾကားလံုးေလးေတာင္ အႏိုင္ႏိုင္ရယ္ ။ တခါတခါ ကိုယ္႔ အေမမ်က္ႏွာေတာင္ ဘယ္လိုေနပါလိမ္႔ဆိုတာ အိမ္က ေနျပန္တဲ႔ ကားေပၚက်မွ စိတ္နဲ႔ ျပန္မွန္းၿပီးၾကည့္ရတယ္ ။ ဘာပဲေျပာေျပာပါ ... ကၽြန္ေတာ္႔ မွာ အဲလိုပတ္ဝန္းက်င္ေတြ ၊ အကို အစ္မေတြ ၊ တူေလး ၊ တူမေလးေတြ ရွိေနတာကုိ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ေနမိတယ္ ။ facebookမွ(ရုပ္ဆိုး)၏ note မွ ကူးယူထားပါသည္။