ေျပာင္းလဲေနၿပီေမြးဌာနီ

ေျပာင္းလဲေနၿပီ ေမြးဌာနီ

ဒီလိုေခါင္းစဥ္တပ္လိုက္လို႔ သိပ္ေတာ့အေတြးမလြန္လိုက္ၾကပါနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ဒီတစ္ေခါက္ ကိုယ္ၿမိဳ႕ေလးကိုျပန္လိုက္တာ အေတြးေတြပါလာတယ္။ စိတ္ထဲမွာဘ၀င္မက်မႈေတြျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲမသိ။ ဘယ္သူ႕အတြက္လည္း အေျဖရွာမရ။ ေသခ်ာေတြၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ရပ္ကြက္၊ ကိုယ္ပတ္၀န္းက်င္ အေနအထားေလးေတြကို လြမ္းေမာႏွေျမာမိလို႔ပါ။ အတၱဆန္တယ္ေျပာရင္လည္းခံယူပါတယ္။ ေနာက္ျပန္ဆြဲတယ္ဆိုရင္လည္း ေက်နပ္တယ္။ အဆိုးျမင္၀ါဒီေျပာလည္းရတယ္။ ဘယ္လိုေကာက္ခ်က္ ခ်ခ် သင့္အေတြးဟာ သင့္အတြက္မွန္ပါလိမ့္မည္။

• ၁။ေဘာလံုးကြင္းေလး

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ဂိုးတုိင္ေတြနဲ႔ေဘာလံုးကြင္း(အေသး)ဆိုတာရွိခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ ေက်ာက္တုိင္ကြင္းဆိုရမလား။ တာ၀တိ ံသာကပန္းၿခံႀကီးဘဲဆိုရမလား။ ယာယီေစ်း(ေစ်းႀကီးမီးခတုန္းက)ဆိုရမလား။ မေခၚတတ္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က အဲဒီေနရာဟာ ျမင္းခြာသံရိုက္ရာ၊ ျမင္းေမႊးရိတ္ရာ ကုန္းေစာင္းေလးနဲ႔ပါ။ အထကေက်ာင္းႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ႕ေရွ႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားအားလံုးဟာ ေန႔စဥ္ အဲဒီကြင္းႀကီးကိုျဖတ္သန္းၾကရတယ္။ ေဘာလံုးကန္ၾက။ ေထြပစ္ၾကနဲ႔။ စြန္လႊတ္ခ်ိန္ဆိုရင္ ရစ္ဘီးလံုးကိုယ္စီနဲ႕ကြင္ထဲမွာ ကေလး၊ လူႀကီး၊ ကိုရင္ အစံုဘဲ။ စြန္လိုက္တဲ့သူေတြကလည္း ေျမာက္ဘက္ေတာထဲမွာေစာင့္ေနၾကတယ္။ စည္ရိုးမရွိ၊ က်င္းခ်ိဳင့္မရွိ သိပ္ေပ်ာ္ရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔၊ ျပည္ေထာင္စုေန႔တို႔ဆိုရင္ ေစ်းဆိုင္ေတြ၊ အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြနဲ႔။ အဲဒီကြင္းထဲမွာ ေပ်ာ္စရာ။ အဲဒီတုန္းက မုန္႔စားၿပိဳင္ပြဲဆိုရင္ သိပ္ႀကိဳက္တာေပါ့။ ကြင္းထဲကိုတစ္ေန႔တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ေရာက္ၾကတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တယ္။ လြတ္လပ္တယ္။ သန္႔ရွင္တယ္။ ေဘးမွာ ထေနာင္း၊ ဆူးျဖဴနဲ႔ တမာပင္ရိပ္ေတြရွိတယ္။ တကယ့္ကစားကြင္းအစစ္။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေလးမ်ားကို သနားမိတယ္။ သူတို႔ေတြကဘဲ ကိုယ့္ေလာက္မေပ်ာ္တတ္ၾကေတာ့တာလား။ အဲဒီေနရာကိုဘဲ အမ်ားဆိုင္ေနရာလို႔ မေတြးၾကေတာ့တာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကစားခြင့္မရွိတာလား။ ျမက္၊ၿခံဳေတြေပါေနလို႔လား။ ဘာေၾကာင့္မသိ။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္လိုက္ရတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘာလံုးကြင္းေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ လူသူကင္းမဲ့ေနၿပီ။ ၾကည့္ရတာဆြဲေဆာင္မႈမဲ့ေနၿပီ။ ကၽၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္ မ၀င္ျဖစ္ေတာ့။ ဒါဟာလည္းအေျပာင္းလဲမ်ားထဲက ေျပာင္းလဲျခင္းပါဘဲ။ တိုးတတ္တာလား…? ေခတ္မီတာလား…? မေ၀ခြဲတတ္ေတာ့။

(ေဗဒါကြင္းဆိုတာလည္း ရွိခဲ့ဘူးတယ္။ အခုဘူတာႀကီးနားမွာ။ သူလည္းအရင္လိုမဟုတ္ေတာ့..အတူတူပါဘဲ)

• ၂။ ကၽြန္ေတာ့အိမ္နားက ကစားကြင္း

အရင္က အမွတ္(၅)ဓမၼာရံုဆိုတာ- အမွတ္(၅) တစ္ရပ္ကြက္လံုးရဲ႕ သားေပ်ာက္/သမီးေပ်ာက္ရွာတဲ့ေနရာဆိုရင္ လြန္မယ္မထင္ဘူး။ ဘယ္အိမ္ကျဖစ္ျဖစ္ ကေလးလိုက္ရွာရင္ အဲဒီကြင္းေလးဟာ ထိပ္ဆံုးကဘဲ။ ေန႔မွာဆို ေမာင္ရင္ေလးမ်ာရဲ႕စားက်က္ေပါ့။ ဂ်င္ေပါက္တဲ့၀ိုင္း၊ တိုက္အိမ္ေခၚတဲ့ ဒိုးပစ္၀ိုင္း၊ သံလွ်ပ္ေခၚတဲ့ သားေရကြင္းပစ္တဲ့၀ိုင္း၊ ေထြေပါက္ရာ၀ိုင္း၊ ဂ်ီလွိမ့္ရာ၀ိုင္း၊ ေခါင္းပန္းလွန္ရာေနရာ၊ နပန္းလံုးရာ ..အစံုပါဘဲ။

ညဘက္ဆိုရင္ မယ္တို႔ရဲ႕ စိန္ေျပးတန္း၊ တြတ္ထိုးတန္း(ရီထိုးတန္း)၊ ဖန္ခုန္ရာ၊ ႀကိဳးခုန္ရာ…။ အၿမဲတန္း အသံေပါင္းစံုနဲ႔ ေပ်ာ္စရာကစားကြင္းေလးပါ။ အေရွ႕ဘက္က အေဆာက္အဦးကလည္း(ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ) အကာမပါ။ ေလ၀င္ေလထြက္ေျပာစရာမလို။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ အဲဒီဇရပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေဂဟာ။ ဒီေနရာေလးေၾကာင့္ဘဲ တစ္ရပ္ကြက္လံုး တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ညီကိုရင္းပမာ မသိမရွိ။ လူစံုသိသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔တစ္ေတြ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကသည္။ ခ်စ္ခင္ၾကသည္။ ေဆာင္းတြင္းဆိုရင္ ေစာေစာအိပ္လို႔ေစာေစာထလို႕ ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ကြင္းႀကီးထဲမွာ ပဲစင္းငံုရိုးေတြနဲ႔ မီလႈံၾက။ လူစုၾက။ အရင္တုန္းက သ/မဆိုင္တို႔၊ ဗီဒီယိုရံုတို႔ အဲဒီမွာရွိခဲ့တာ။ စည္ကားခဲ့တာ မေျပာလိုေတာ့။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေလးမ်ားကို သနားမိတယ္။ သူတို႔ေတြကဘဲ ကိုယ့္ေလာက္မေပ်ာ္တတ္ၾကေတာ့တာလား။ ကစားနည္းေတြကြယ္ေပ်ာက္ကုန္တာလား။ ကြင္းေလးကေတာ့ မရွိေတာ့။ ဇရပ္ႀကီးကလည္း အကာအရံေတြနဲ႔ မင္းတို႔နဲ႔မဆိုင္ေတာ့။ မင္းတို႔ဘယ္သြားေနၾကလဲ။ မင္းတို႔မိဘေတြ ဘယ္လိုက္ရွာေနရၿပီလဲ။ ငါမသိ။ ရပ္ကြက္ဓမၼာရံုႀကီးရဲ႕ ထည္၀ါ၀ံ့ၾကြားလာမႈကိုေတာ့ သာသနာရႈေဒါင့္ကၾကည့္ရင္ လွဴသူ၊ တန္းသူ၊ ေဆာင္ရြက္စီမံသူကို ေလးစားသာဓုေခၚမိပါရဲ႕။

ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ကစားကြင္းကေလးမရွိွရွာေတာ့ဘူး။ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီ။ ညီေလး/ညီမေလးမ်ားရဲ႕ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္မႈေတြ၊ စုေပါင္းသင္းဖြဲ႕မႈေတြ၊ ျမဴးတူးေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြ….ဘယ္လိုအစားထိုးသလဲ။ မင္းတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဘယ္သူ႕ကိုသိသလားေမးလိုက္ရင္..။ မေျဖႏိုင္ၾကေတာ့။ ကိုယ္ရပ္ကြက္မွမဟုတ္ဘူး။ အမွတ္(၂)ဓမၼာရံုကြင္းလည္းၾကည့္။ သူလည္းတိတ္ဆိတ္ေနၿပီ။ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ားလည္း..? တိုးတတ္လာတာလား…? ေခတ္မီတာလား?

• ၃။အ.ထ.ကရဲ႕ေက်ာင္းေဆာက္ပံု

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းကို အျမဲတန္ဖိုးထား ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဘ၀ရဲ႕အခ်ိန္မ်ားစြာ အဲဒီေက်ာင္းႀကီးထဲမွာ ျမွဳတ္ႏွံခဲ့ၾကဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕အိမ္မက္ေကာက္ေၾကာင္းေတြကို အဲဒီမွာပံုေဖာ္ထုဆစ္ခဲ့ရတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ဘူး။ သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ပင္မေက်ာင္းႀကီးတစ္ခုတည္းနဲ႔ ထရံကာေဆာင္သံုးေလးေဆာင္ေလာက္ရွိတယ္။ ပင္မေက်ာင္းႀကီးေဆာက္ထားပံုကလည္း ေခတ္မွီတယ္။ ပံုစံကိုက ပညာေရာသေကၤတ E ပံုသ႑ာန္ေဆာက္ထားတာ။ ေနရာကလည္း သင့္တင့္တယ္။ ေရွ႕ ေနာက္က်ယ္ေျပာတယ္။ ေက်ာင္း၀င္းထဲမွာအခု ခန္းမေဆာင္ေနရာနဲ႔ ႏွစ္ထပ္ေဆာင္၀န္းက်င္ေလာက္မွာ အရင္က စိန္ပန္း၊ ထေနာင္းပင္၊ မန္းက်ည္းပင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အရိပ္သိပ္ေကာင္းတယ္။ မူလတန္းေဆာင္က အဲဒီနားမွာ။ ကေလးေတြအတြက္ေကာင္းတယ္။ အရိပ္ရွိတယ္။ ကစားဖို႔ေလွ်ာစင္ရွိတယ္။ အေနာက္ဘက္စည္ရိုးေျခနားမွာ မုန္႔ဆိုင္တန္းရွိတယ္။ ပင္မေက်ာင္းရဲ႕အေရွ႕ဘက္မွာ ေတာင္လွည့္ တစ္ေဆာင္နဲ႕၊ အေနာက္လွည့္ ႏွစ္ေဆာင္တြဲ ထရံေဆာင္ေတြရွိတယ္။ သင္ယူျခင္းဆိုတဲ့သေဘာ L ပံုစံ။ အဲဒါက အလယ္တန္းအတြက္။ ေရွ႕မွာဆိုရင္ ေဘာလံုးကြင္းအက်ယ္ႀကီးရွိတယ္။ ဘက္စကတ္ေဘာကြြင္း၊ ေဘာ္လီေဘာကြင္း စသျဖင့္ ေက်ာင္းအဂါၤရပ္ေတြအျပည့္ေပါ့။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္၊ ေက်ာင္းမတတ္ခင္အခ်ိန္ေတြမွာ ကြင္းျပည့္၊ ေနရာျပည့္။ ေပ်ာ္စရာသိပ္ေကာင္းလွတယ္။ တကယ့္ကိုေက်ာင္းေနေပ်ာ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။

အခုေတာ့ ေက်ာင္းနားကျဖတ္အသြား မေနႏိုင္လို႕ေက်ာင္း၀င္းႀကီးထဲကိုလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ေက်ာင္းသားဦးေရ အလြန္မ်ားလာလို႔မ်ာလားမသိ။ ရန္ပံုေငြ/ ပညာေရးအသံုစရိတ္ေတြ ေပါလို႔မ်ားလားမသိ။ ေဆာက္ထားလိုက္တာမ်ား ကိုးလို႕ေတြေရာ၊ ကန္႔လန္႔ေတြေရာ။ ဘာပံုစံေဖာ္ထားသည္မသိ။ ငယ္ငယ္က မန္က်ည္းပင္တို႔ နတၳိ။ ေဘာ္လီေဘာကြင္း/ ဘက္စကတ္ေဘာကြင္းမရွိ။ ေဘာလံုးကန္စရာက ေနရာခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း။ ေက်ာင္းနားခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကေလးေတြက အရင္တုန္းကလို လြတ္လပ္ေျပးလႊားေနသူေတြခပ္ပါးပါး။ မုန္႕ေစ်းတန္းကဘယ္နားမွန္းမသိ။ ေရတမာပင္ေအာက္ေတြ၊ ေရတမာသီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သည္မသိ။ သနားပါဘိ။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္၊ ညီမငယ္ေလးမ်ားကို သနားမိတယ္။ သူတို႔ေတြကဘဲ ကိုယ့္ေလာက္မေပ်ာ္တတ္ၾကေတာ့တာလား။ ေက်ာင္းႀကီးကဘဲက်ဥ္းသြားတာလား။ အပင္ႀကီးေတြမရွိၾကေတာ့လိုလား။ ကစားကြင္းလုပ္မေပးထားလို႔လား။ ဘာေၾကာင့္မသိ။ ၾကည့္ရတာစိတ္မြန္းပါဘိ။ တိုးတတ္ေနတာလား? ေခတ္မွီလာတာလား..?

• ၄။ စည္ကားေနၿပီ

အရင္ႏြားထိုးၿမိဳ႕အေရွ႕အဆံုးက စက္မႈလယ္ယာ။ ထြန္စက္စခန္း။ သူ႕အေရွ႕မွာ ဇရပ္တစ္ေဆာင္ကလြဲၿပီးဘာမွမရွိ။ လမ္းေဘး၀ဲယာမွာ ႏွမ္း၊ ေျမပဲ၊ ပဲစင္းငံု၊ ၀ါ စသျဖင့္ ရာသီအလိုက္ ယာစိုက္ခင္းေတြနဲ႔။ ရႈတိုင္းသာလွသည္။

အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေတာင္သူေတြလည္းနည္းလာၿပီ။ ႏြားဆိုလိုလည္း ၿမိဳ႕နယ္မည္သာသာက်န္ေတာ့သည္။ ၿမိဳ႕ဧရိယာက်ယ္ေျပာလာသလား။ ယာေျမေတြကိုဘဲ လူေနရပ္ကြက္ေျပာင္းလိုက္သလား မသိ။ အမွတ္(၉)ရပ္ကြက္လား? ဘာလားမေျပတတ္။

ႀကိဳဆိုပါ၏ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတာင္ေက်ာ္ေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြလဲ။ ဘာေတြလုပ္သလဲ။ စက္မႈကြက္သစ္လား။ ရံုးသစ္စိုက္ရာလား။ မဟုတ္။ အရက္ဆိုင္၊ ဘီယာဆိုင္၊ စက္သံုးဆီဆိုင္(ပန္႔ဆိုင္မဟုတ္)တို႔ ေနရာယူလာသည္။

ၿမိဳ႕ႀကီး စည္ကားတိုတတ္လာသည္ဟု ဆိုရမလားဘဲ။ ညဆို(၁၀း၀၀)နာရီေလာက္ထိ လူမျပတ္။ ယမကာေသာက္စား ေပ်ာ္ပါးေနၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ဘာေတြေရာက္လာဦးမလဲ။ အက်င့္စာရိတၱ ပ်က္ျပားေစမဲ့ ဘယ္လုပ္ငန္းေတြ၊ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးေတြ ေနရာယူလာမလဲ။ ေမာင္ေမာင္ကာလသားတို႕ကလည္း အခုေတာင္ ျမင္းၿခံအထိသြားၿပီး ညညကဲေနၾကၿပီလို႔ သိရတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ ဒီၿမိဳ႕၊ ဒီေနရာကိုေရာက္လာေတာ့မလဲ။ ဆီးႀကိဳရမလား။ ခြင့္ျပဳရမလား။ လက္ခံရမလား။ ဒီေနရာမွမဟုတ္ တစ္ၿမိဳ႕လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ စဥ္းစာထားရေတာမည္။ ဒါဟာတိုးတတ္တာလား? ေခတ္မီတာလား။

• ၅။ ထိန္းသိမ္းၾကရမည္

တစ္ၿမိဳ႕လံုးမွာ ဘာသာလူမ်ိဳးကြဲ မရွိလို႕ ေက်းဇူတင္ပါသည္။ ဒါကို ဆက္လက္ထိန္းသိမ္းၾကရမည္။ ၿမိဳ႕နယ္အတြင္းက အခ်ိဳ႕ရြာေျမေတြကို လိုက္လံ၀ယ္ေနၾကၿပီ။ ထိပါးလာၾကၿပီ။ ဦးပိုင္ေျမေတာ္ေတာ္ဆံုးရႈံးေနၿပီ။ ဘယ္သူေတြက ေရာင္းတာလဲ၊ ဘယ္လူမ်ိဳးက ပြဲစားလဲ၊ ဘယ္သူကခြင့္ျပဳေပးတာလဲ။ ၀ယ္တဲ့သူေတြက ဘယ္အတြက္လဲ၊ ဘာလူမ်ိဳးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီက ဘာယူသြားမလဲ။ စဥ္းစားရမည္။ သတိရွိရမည္။ မိမိတို႔အမ်ိဳးသားမ်ား အစဥ္အဆက္ ပိုင္ဆိုင္လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ေျမေတြ၊ ယာေတြကို သူ႕ကၽြန္ဘ၀ကေတာင္ မဆံုးရႈံးခဲရဘူး။ မိမိလက္ထက္မွမဆံုးရႈံး၊ မဆုတ္ယုတ္ေစခ်င္။ အမ်ိဳးယုတ္မျဖစ္ေအာင္သတိခ်ပ္သင့္ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔နယ္တခြင္မွာ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးေကာင္းမြန္လာမႈ၊ ႏို႕ထြက္ထုတ္ကုန္လုပ္ငန္းမ်ား၊ ေမြးျမဴေရးလုပ္ငန္း၊ ၀ါထြက္ပစၥည္လုပ္ငန္းမ်ား စသျဖင့္ အေကာင္အထည္စတင္ေဖာ္မည့္စီမံကိန္းမ်ား၊ အျခားေသာ သဘာ၀သယံဇာတ၊ ေျမဆီေျမၾသဇာေကာင္းမြန္မႈေတြဟာ သူတို႕ကိုလက္ယက္ေခၚေနၿပီ။ သူတို႕နဲ႔အတူ ေရွ႕ေျပးမ်ား၀င္ေရာက္ေနရာယူကုန္ၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ နယ္ခံေတြ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းဘာမွ်မရေသး။ ဗလီေတြ၊ ဘံုေက်ာင္းေတြ မေရာက္လာေအာင္ေတာ့ ကာကြယ္ၾကရမည္။ ဒါဟာေျပာင္းလဲျခင္း၊ တိုးတတ္ျခင္းရဲ႕ျပယုတ္လား။ ေခတ္မီလာတာလား? ေခါင္းမူးလာၿပီ။
 ဆက္လက္ေဖာ္ျပလိုပါေသးသည္။ အခုေတာ့နားပါဦးမည္။

*ဆရာဘုန္းႏိုင္အၿမဲေရးသလို- စာဖက္သူအေပၚ ေခါင္းကိုေက်ာ္၍ ငါေသာ္လူေမာ္မလုပ္ပါ။ ငါ့စာဖတ္၍ မျမတ္တိုင္ေစ မရံႈးေစသား ဆိုသလို ေကာင္းေစလိုေသာေစတနာ သက္သက္ျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တခါးကို ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ခ်လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေႏွာင့္အသြားမကင္းခဲ့ပါလွ်င္လည္း လြန္တာရွိရင္ ၀ႏၵာမိပါလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ပါရေစေတာ့…မိတ္ေဆြအေပါင္းခင္ဗ်ား။